چرا زود بزرگ مي شيم؟!

سلام!حال و احوالات؟خوبين؟خوشين؟سلامتين؟

راستي يه سوال:چرا ما آدم ها اين قدر زود بزرگ مي شيم؟

چرا وقتي بچه ايم فكر مي كنيم تو دنياي بزرگتر ها خبري هست و دوست داريم بزرگ بشيم؟اما وقتي بزرگ مي شيم با خودمون ميگيم كاشكي همون بچه مي مونديم!

مي دونين ديشب پسر خالم خونمون بود اون تازه از انگليس برگشته.رفته بود اونجا كه درس بخونه و دو سال و نيمي هست كه ايران نيست و الآن هم واسه تعطيلاتش اومده.

وقتي ديدمش ياد اون محسني افتادم كه تا 4،3 سال پيش با هم بازي مي كرديم.از فوتبال گرفته تا قايم باشك. اما امروز اون داره تو oxford الكترونيك مي خونه.

يادش به خير چه روز هايي داشتيم.

روزهايي پر از شادي و خاطره!روزهايي پر از ماجرا!پر از خوشي و صداقت!اما امروز با فرض اين كه بزرگ ميشيم و خوشبخت تر ميشيم همون خوشبختي هاي قبلي رو هم از دست داديم و ديگه همون ها رو هم نداريم

ياد يه جمله اي افتادم:

«لحظه ها را مي گذرانيم تا به خوشبختي برسيم غافل از اينكه همان لحظه ها خوشبختي اند»

كاش بدانيم كه وقت طلاست!